babamın vasiyeti

şimdi diyeceksiniz bu yaşlı herif te nerden çıktı burda siznlede paylaşmak istedim bu yaşanmış anıları



Merhaba

Bu yazıyı kaleme alırken, inanınki ne yazacağımı dahi bilemiyordum. Ama inanıyorum ki her insanin yazması gereken, kimi yasam tecrübeleri edindiği dönemleri mutlaka vardır.

Benimde kendime göre bir kaç anım var ve bunları sizlerle paylaşmak istedim.

Biliyorsunuz ki yaşadığımız coğrafya, bin yıllardır hep istilaya uğramış ve gelen tüm medeniyetler, halkımıza kendi dillerini ve kültürlerini empoze etmeye çalışmışlardır. Coğrafya, sarp dağlara hakim olduğundan Kürt halkı da hep kurtuluşu dağlarda bulmuş ve dağlara sığınmışlar. Asla teslimiyeti kabul etmemişler ve kendi dillerini ve kültürlerini bu güne kadar yaşatmayı başarmışlardır.

Tabi gerçekçi olmak gerekirse, birçok bölgemiz bu asimilasyondan etkilenmiş durumda.

Neyse biz gelelim konumuza.

Babam 1929 doğumlu, mert dürüst hayırsever bir insan olarak tanınırdı çevresinde. O bölgenin tüm koyunlarını, keçilerini toplar, koca bir sürü halinde Zaxo´ya ve Duhok´a ticaret için götürürmüş. Sınırdan geçerken de iki üç koyunu rüşvet olarak verip öyle geçermiş hududu. Dönüşünde de şeker, çay, ceket, fistan, tütün tabakaları ve bir kaçta silah getirirmiş.

Anlattığına göre, köye döndüğünde de "bu kıro ne getirmiş" diye eve ilk damlayanlar da Jandarmalarmış..

Tüm mallarını gözden geçirirler, hiç bir şeye el vurmazlar fakat tütün tabakalarına el koyarlarmış.

"Bunlar kaçaktır! Bir daha bunları görmeyelim". Babam başlarmış küfüre "kurêkeran min çend demance jî anin e, ew ne qeçaxın, qutiyê tıtunê,qeçax in? Ev çi bêmêji ne."

Ve ekliyor; "köyde birçoğumuzun ismi aynıydı diye bizi çağırırlarken `hey kıro gelsene, hey kıro gitsene`.

Bir gün yine pınarın başında üç dört arkadaş oturmuş sohbet ediyoruz. iki jandarma geldi, tabi hemen önlerinde ayağa kalkıp esas duruşa geçtik. Bizi şöyle bir süzdüler `ne yapıyorsunuz burda kırolar` dediler."

Tabi babam yiğitlik yapacak ya "jenderme efendi, nave mın Hemid e, sen dibejî kiro hema kıro bave te ye". jandarmalar çat pat Kürtçe öğrenmişler ya babamı aldıkları gibi karakola götürüp falakaya yatırmışlar. Sen devletin askerine hakaret ettin diye. Tabiri caizse eşek sudan gelinceye kadar dövmüşler. İki hafta yataklarda yatmış ve iyileşir iyileşmez, "buraları bize haram" diye göç etmiş metropollere.

Biz dört kardeşiz ve şehir kültürü ile yetiştik ama kendi kültürümüzü asla kaybetmedik, yaşadığımız şehirde, gelenek ve göreneklerimizi elimizden geldiği kadar yaşatmaya çalışıyoruz.

Babam vefat etmeden önce bizleri topladı ve dedi ki; "çocuklar benim ömrüm boşa geçti, bize kıro diyen zihniyet, bizim bir tavuk için birbirimize yıllarca kan davası güttüğümüzü iyi biliyordu ve işine de geliyordu.

Ama artık kıro dedikleri, aşağıladıkları, hor gördükleri ben, yokum. Şimdi başları dimdik, onurlu bir yaşam için ölebilecek, yeni bir nesil var. Çocuklar; size son söyleyeceğim şey bir tren kalkıyor, adı özgürlük treni, size vasiyetim ya bu trene binersiniz, ya da egemenlerin sizlere layık gördüğü köhneleşmiş, pısırık, kölevari yaşamı kabullenirsiniz".

Evet, baba yıllar geçti, artık kıro değiliz hacı emmi olduk ama bir türlü birlik olamadık… Eğer dünya halkları arasında onurlu bir yerimiz olacaksa bu da birlik olmaktan geçer.


.14.9.2007 .G.antep

bedran abi bu yazını daha önce okumuştum paylaşımların için teşekür ederim..